ΜΑΣΤΟΙΧΕΙΩ

Την ώρα που οι φλόγες έτρεχαν να την κάψουν, έσκισε η αρχοντοπούλα το φουστάνι της το μεταξωτό, έκρυψε μέσα το κόσμημα το μονάκριβο και τύλιξε το μωρό της, όταν η δούλα της ούρλιαζε την κόρη σου, κυρά, για τον γιο μου…
Και χάρισε, που λες, ετούτο το χρυσό φλουρί όνομα στο κορίτσι που μεγάλωσε στον μαυλομαχαλά, στη γειτονιά του πληρωμένου σεβντά. Δεμένο στη μέση της, κρατούσε καλά το μυστικό και δεν το μαρτυρούσε.
Μα η Μαστοιχειώ, η αγελούδα που ζούσε μασώντας το δάκρυ του σκίνου, είπε να σακατέψει γυναίκες και άντρες που καρφώθηκαν στο χρυσάφι του για να γίνουν θύτες και θύματα.

Εδώ, στο μυροβόλο νησί της Χίου, στα καμπούσικα αρχοντικά, στους ταρσανάδες και τα καρνάγια, στους κήπους με τις μανταρινιές και τα κιτρολέμονα, η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια, τα ίδια και τα ίδια από τους αρχέγονους καιρούς, μόνο που το στοιχειό της μαστίχας χαράζει με το κεντητήρι τα όνειρα, κι αν φυλακιστείς στο κουκούλι του μεταξοσκώληκα, δεν έχεις ελπίδα. Εδώ ζουν, ερωτεύονται, μισούν, υποφέρουν και καταστρώνουν σκέδια εκδίκησης ή φυγής οι ήρωες αυτού του βιβλίου.
Κι έρωτας ρήγας και βασιλές αλώνει τις αισθήσεις, ξεγελά με τα χάδια του, πειρατής πάνω στο καράβι του, κουρσεύει και αιχμαλωτίζει γιατί έτσι κάνει πάντα.